W budynku Kongregacji ds/Ewangelizacji Narodów w którym pracuję znajduje się jedna z księgarń Wydawnictwa Watykańskiego i jak tylko usłyszałem, że ukazała się nowa książka poświęcona Janowi Pawłowi II postanowiłem, że muszę ją zdobyć. Książka nosi tytuł: „Perché è santo. Il vero Giovanni Paolo II raccontato dal postulatore della causa di beatificazione” (“Dlatego jest święty. Prawdziwy Jan Paweł II  opowiedziany przez postulatora procesu beatyfikacyjnego”). Jej autorami są ks. Sławomir Oder oraz włoski dziennikarz  Saverio Gaeta.

Jakież było moje zdziwienie, kiedy usłyszałem, że muszę poczekać kilka dni, ponieważ wszystkie egzemplarze rozeszły się w błyskawicznym tempie. Przeczytałem tę książkę i jestem wdzięczny jej autorom za ubogacenie mojej wiedzy o naszym wielkim rodaku.

O polskim papieżu napisano wiele biografii, książek, nakręcono o nim kilka filmów. We wspomnianej książce znajdują się zarówno fakty raczej już znane, jak również te, o których nikt wcześniej nie wspominał. Informacje te oparte są na zeznaniach świadków w procesie beatyfikacyjnym.

W pierwszej części książki Jan Paweł II przedstawiony jest jako człowiek żyjący pełnią życia. Jest parę szczegółów z dzieciństwa i młodości, z czasów wojny oraz z pierwszych lat kapłaństwa i biskupstwa przyszłego następcy św. Piotra.

Jedno ze świadectw nawiązuje wprost do momentu narodzin Karola Wojtyły. Jego mama-  Emilia z Kaczorowskich, w momencie porodu poprosiła, żeby uchylono okno na porodówce, ponieważ z kościoła dochodził piękny śpiew. Akurat odbywała się majówka i chciała, żeby jej syn slyszał śpiewy na cześć Matki Bożej.

Kiedy Karol mial 10 lat wraz z kolegą Jerzym Klugerem pisali szkolny sprawdzian. Jerzy  dowiedział się o wynikach i  postanowił podzielić się wiedzą z  Karolem. Znalazł go w kościele przy ołtarzu, gdzie służył jako ministrant. Wszedł do środka i zaczął dawać rękami znaki, że wszystko jest w porzadku. Wtedy dopadło go piorunujące spojrzenie starszej kobiety, która po Mszy św. nie omieszkała go skrzyczeć jak śmiał sprofanować kościół on, nieochrzczony Żyd. Kiedy Karol wyszedl z zakrystii skomentowal to wydarzenie słowami: „Czyż ona nie wie, że jesteśmy dziećmi tego samego Boga?”

Rok poźniej, młody Wojtyła był świadkiem następującego zdarzenia: miejscowy woźny szkolny będąc w stanie nietrzeźwym wpadł pod samochód. Natychmiast powstało zbiegowisko ludzi, ale nikt nie wiedział jak konkretnie pomóc nieszczęśnikowi. Wtedy Karol pobiegł w strone plebanii i po chwili pojawił się z księdzem, który zaopatrzył sakramentami ofiarę wypadku.

Karol był bardzo dobrym i koleżeńskim uczniem. Jeden z żyjących jeszcze kolegów zeznał, że nigdy nie pozwalał ściągać. Uważał, że jest to nieuczciwe. Chętnie natomiast pomagał swoim kolegom i koleżankom po lekcjach, tłumacząc i wyjaśniając trudniejsze zagadnienia.

Młody Wojtyła  był bardzo dumny z tego, że urodził się w roku 1920, kiedy miał miejsce cud nad Wisłą. Z opowiadań ojca, który brał udział w zwycięskiej wojnie polsko-bolszewickiej wiedział, że zwycięstwo przyszło przez Maryję.  Karol na całe życie zapamiętał niezwykłą wiarę swojego ojca, który przy trumnie najstarszego syna, Edmunda powtarzał: „Bądź wola Twoja, bądź wola Twoja!”

Ojcu zawdzięczał też piękną  modlitwę do Ducha Świętego, której słowami modlił się przez całe życie. Często powtarzał, że swoje pierwsze Seminarium Duchowne miał w domu rodzinnym, pod  okiem swojego ojca.

Bardzo dużo przyszły papież zawdzięczał skromnemu krawcowi, Janowi Tyranowskiemu, który wciągnął go do „Żywego Rożańca” oraz zapoznał go z traktatem Luisa-Marie Grignion de Montfort o prawdziwym nabożeństwie do Najświętszej Maryi Panny. To właśnie tam należy szukać początków zawołania biskupiego „Totus tuus” Karola Wojtyły i jego bezgranicznego zawierzenia się Maryi. Z pewnością przyszły papież był wyjątkową osobowością,  skoro już w 1945 roku koledzy zawiesili mu na drzwiach kartkę z napisem „przyszły święty”.

Opisywana przeze mnie lektura  ustosunkowuje się także do rzekomej  działalności kryminalnej młodego Karola Wojtyły. W roku 2007 pojawiło się we Włoszech oskarżenie pod jego adresem, że podobno zasztyletował kilku żołnierzy niemieckich. Następnie miał się ukryć w budynku seminarium duchownego w Krakowie i być na liście osób poszukiwanych przez Niemców.

Postulacja sprawy beatyfikacyjno-kanonizacyjnej sprawdziła te rewelacje w niemieckiej komisji historycznej, która uznała je za bzdurę. Komuś bardzo zależało, zeby splamić dobre imię papieża polskiego.

W książce znajduje się też ciekawy fakt z 1947 roku. Ks. Wojtyła, który jako student mieszkał w kolegium belgijskim, razem z kolegami udał się na audiencję do ówczesnego papieża, Piusa XII.  Kiedy rektor przedstawiał Wojtyłę jako Polaka, Ojciec Święty powiedział do niego po polsku: „Niech będzie pochwalony Jezus Chrystus!”

Jest też ciekawostka z czasów Soboru Watykanskiego II. Zabierając głos w dyskusji na temat apostolstwa świeckich, biskup Wojtyła swoje wystąpienie rozpoczął słowami : „Czcigodni ojcowie, bracia i siostry!”- na soborze  były też kobiety w charakterze obserwatorów. Zwrócenie się wprost do kobiet było wtedy czymś zupełnie wyjątkowym w Watykanie i zapowiadało nowe spojrzenie Kościoła na kobietę i jej wielką godność, o czym tak pięknie nauczał podczas swojego pontyfikatu Jan Pawel II.

Druga część książki przedstawia papieża, miłującego kapłaństwo i ludzi, którym posługiwał. Na początku przedstawione jest wzruszające świadectwo potwierdzające wielką wrażliwość  Jana Pawła II. Tuż po wyborze na papieża Jan Paweł II  zadzwonił do Krakowa i polecił, żeby zabrano na inaugurację do Rzymu również panią Marię, która sprzątała w pałacu arcybiskupim. Każdego roku w Watykanie, w okresie Bożego Narodzenia, papież zwoływał Polaków do siebie na wspólne  kolędowanie. Wtedy przez kilka godzin śpiewano piękne kolędy i pastorałki polskie. Ojciec Święty słynął z tego, że znał wszystkie zwrotki i często niektóre kolędy kończył w pojedynkę. Sam też na poczekaniu komponował kolejne zwrotki, umieszczając w nich obecnych na kolędzie księży, ku uciesze wszystkich zgromadzonych. Podobno Jan Paweł II  bardzo lubił śpiewać kolędę „Oj Maluśki, maluśki”.

c.d.n.

Pierwsza część artykułu Ks. Władysława Mariana Zarębczana na temat ksiażki o świętości Jana Pawla II