Odkąd świat obiegła wiadomość o odejściu z tego świata Jana Pawła II, nie milkną telefony z kondolencjami oraz prośby o pomoc, aby wziąć udział w pogrzebie naszego największego rodaka. Oprócz telefonów z Polski, Ameryki i krajów europejskich, w tych dniach spotkałem się z wyrazami wielkiej solidarności ze strony Włochów, wśród których żyję już dwudziesty czwarty  rok. W niedzielę, po Mszy św., podchodzili do mnie ludzi i z wielkim wzruszeniem składali  wyrazy współczucia. Rozdzwonili się również moi studenci. W całym Rzymie pojawił się wielki plakat z wizerunkiem Ojca Świętego oraz napis: „Rzym płacze i dziękuje swojemu papieżowi”. Naprawdę nie da się opisać słowami tego, co dzieje się w tych dniach w Wiecznym Mieście. Myślę, że my, Polacy mieszkający w Rzymie i okolicy, jesteśmy wielkimi szczęśliwcami. Jesteśmy naocznymi świadkami niezwykłych rzeczy;  możemy z bliska zobaczyć jak świat żegna Jana Pawła Wielkiego. To nic, że nie można się dostać do metra, że trzeba czekać cierpliwie w kolejce nawet kilkanaście godzin, że trzeba iść na nogach. Nikt się nie denerwuje, nie złorzeczy… Wszystkie drogi prowadzą teraz do Watykanu. Sam stałem w kolejce pięć godzin, zanim skłoniłem głowę przed doczesnymi szczątkami Ojca Świętego. Obserwowałem też ludzi i w ich reakcjach uderzyło mnie coś wyjątkowego. Zauważyłem, że wielu ludzie różnych ras i języków, stając przed Janem Pawłem II, półgłosem wypowiadało swoje podziękowanie. Odszedł po nagrodę do Pana NASZ Ojciec Święty. I to określenie „nasz”, odnosi się do całego świata, nie tylko do Polaków. Kiedy piszę te słowa, otrzymałem sms od jednej Włoszki. Młoda studentka napisała mi: „stoję już pięć godzin w kolejce, ale nawet gdyby mi przyszło stać 100 , to też bym stała, bo jestem to winna Ojcu Świętemu”. 

Na drugi dzień po śmierci papieża otrzymałem telefon z Niemiec. Usłyszałem z drugiej strony: „Halo Wladek, to sem ja, Rudolf Maslak od Żiliny”. Znajomy ksiądz, opiekun emigracji słowackiej w Monachium, wyraził chęć uczestnictwa w pogrzebie Ojca Świętego. Na drugi dzień był już u mnie. Długo rozmawialiśmy. Powiedział mi, że nawet gdyby był na końcu świata, to i tak by przyjechał na ten pogrzeb. Mogłem też usłyszeć jego niezwykłą historię i przywiązanie do polskiego papieża. Z narażeniem życia, przez zieloną granicę wydostał się z Czechosłowacji. Miał już prawie 30 lat i chciał być księdzem. Nie było innego sposobu, jak próba wydostania się na Zachód. Z Bożą pomocą udało się i po skończeniu studiów w Rzymie, został wyświęcony na kapłana osobiście przez Jana Pawła II. Cały wieczór, ks. Rudolf opowiadał mi kim dla jego narodu był słowiański papież. Wtedy zadałem sobie pytanie: kim właściwie dla mnie był Ojciec Święty? Znałem go od ponad czerdziestu lat. Poznałem go jeszcze jako uczeń szkoły podstawowej. Czasem wpadał prywatnie do Gronkowa, aby odwiedzić swojego starszego kolegę z Wadowic, a naszego proboszcza, ks. Adama Bielę. Były też i wizyty oficjalne. To kardynał Wojtyła udzielił mi sakramentu bierzmowania w mojej rodzinnej parafii. Pamiętam, że jako ministrant trzymałem w prezbiterium jego mitrę. Kiedy ks. kardynał zakończył już bierzmowanie i wrócił do ołtarza, nieśmiało przypomniałem się, że jeszcze ja… Pamiętam jak dziś słowa ks. Dziwisza: czegoś od razu nie powiedział, byłbyś bierzmowany jako pierwszy. Byłem ostatni, ale odebrałem to jako wyjątkowe wyróżnienie, a nasz arcypasterz poświęcił mi trochę więcej czasu niż moim kolegom i koleżankom.

Potem było niezwykłe spotkanie z ks. kardynałem Wojtyłą wizytującym parafię w Pawlikowicach. Ja miałem wtedy 18 lat i byłem w nowicjacie księży michalitów. Przyszły papież złożył też krótką wizytę nam młodym. Było mi bardzo miło, kiedy rozpoznał mnie ks. Stanisław Dziwisz - „tyś z Gronkowa, nieprawda?” „Co wy tu robicie, chłopcy”? – zapytał nas kard. Wojtyła. Odpowiedziałem, że przygotowujemy się do życia zakonnego. „A na czym to wasze przygotowanie polega?”. Znowu odpowiedziałem, że się modlimy, pracujemy, że słuchamy wykładów… A kardynał dalej pytał: „a czy słuchacie waszych przełożonych”? Już wtedy usłyszałem od niego słowa zachęty, aby wznosić się ponad przeciętność i sumiennie przykładać się do wszelkich obowiązków. Dobrze zapamiętałem jego słowa: „tylko wtedy wyrośniecie na porządnych ludzi”.

Kilka lat później, już w Watykanie, zostałem przedstawiony Ojcu Świętemu:  „to ksiądz z Gronkowa, od ks. Bieli”. Przekonałem się wtedy także o wspaniałej pamięci Jana Pawła II. Nie ukrywam, że zaskoczył mnie, pamiętając, że gospodyni naszego proboszcza, pani Marysia, pochodziła z Nowej Białej. W ostatnim dwudziestoleciu, wielokrotnie dane mi było być blisko niego. W maju 1983 roku  zostałem wyświęcony na kapłana. Niestety, nikt z mojej rodziny nie otrzymał paszportu i w tym tak ważnym dla mnie dniu, byłem sam. Rok poźniej, paszport dostała moja mama. Zabrałem ją na audiencję do Ojca Świętego. Staliśmy w pierwszym rzędzie. Po zakończonej audiencji Jan Paweł II podszedł do nas. Wtedy, zobaczyłem, że stojąca za nami gdzieś około półtora metra kobieta, usiłuje podać papieżowi swojego synka. Prawdopodobnie była z Wielkiej Brytanii. Wyciągnałem  ręce i ponad głowami innych wziąłem tego chłopca (mógł mieć około dwóch lat) i podałem go Ojcu Świętemu. Zrobił mu krzyżyk na czole i pocałował. Kiedy znowu ponad głowami innych oddawałem go jego matce, w jej oczach mogłem zobaczyć wielką wdzięczność. Całe to wydarzenie uchwycił Arturo Mari: Jan Paweł II, moja mama i ja, trzymający na rękach uśmiechniętego chłopaczka. Nie wiem kim on jest dziś i co porabia w życiu. Na pewno ma ponad 20 lat. Też pewnie opłakuje swojego papieża.

Osobny rozdział, to audiencje prywatne u Ojca Świętego. Było ich sporo w moim życiu, zarówno te z okazji światowych rekolekcji podhalańskich, jak również te dla innych grup przybyłych z Podtatrza. Dla nikogo nie jest tajemnicą, że my, górale, mieliśmy wyjątkowe miejsce w sercu Jana Pawła II. To do nas powiedział: „Na was zawsze można liczyć!” Kilka lat temu, zmęczony Ojciec Święty nie mógł wydobyć z siebie żadnego słowa. Tylko gestem pokazał, żeby mu zagrać… I muzyka grała. Innym razem, po prawie godzinnej audiencji, kiedy ktoś z najbliższego otoczenia Ojca Świętego powiedział: „będzie dość, kończyć”, usłyszeliśmy słowa papieża: „nie dość, nie dość, grajcie dalej”. Muzykanci grali, a  z naszych serc wyrywał się jeszcze głośniejszy śpiew i radość ze spotkania z następcą  św. Piotra. Jeszcze w ubiegłym roku, śwarni chłopcy i dziywcynta, biorący udział w rekolekcjach podhalańskich, tańczyli przed Ojcem Świętym w Sali Klementyńskiej. Myślałem o tym, kiedy w milczeniu stanąłem w tej samej sali, ale już przy jego zwłokach. Nie zapomnę też jego słów wypowiedzianych na zakończenie jednej audiencji:  „Dziękuję, że przyszliście do mnie, ale przyjedźcie jeszcze za rok”.  Każdego roku z radością odpowiadaliśmy na to zaproszenie i będziemy go odwiedzać również po śmierci. Zostawił nam wspaniały przykład jak żyć godnie, jak cierpieć i jak umierać. Prowadził nas do Chrystusa, jedynego Odkupiciela człowieka. Uświadomił nam jak wielkim darem jest wiara. Znamy swoje miejsce, wiemy, co mamy robić. Po Giewontem powiedział nam: „Sursum corda! – W górę serca”! Nie możemy zawieść jego zaufania. On dalej na nas liczy i na pewno będzie nas wspierał z domu Ojca, do którego wszyscy zdążamy.

Ks. Władysław Marian Zarębczan, Watykan